Uwielbiam ludzi, gdy mogę ich słuchać, a nie muszę słyszeć.

Lila Rove

27 lat | nauczycielka francuskiego na półrocznym chorobowym | czytanie w myślach

Siadasz. Podkulasz nogi. Próbujesz uciec. Zaciskasz swoje małe dłonie w piąstki, na tyle mocno, że uważny obserwator dostrzegłby jak bieleją Ci knykcie. Mimowolnie marszczysz brwi, zamykasz oczy i zaczynasz masować pulsujące miejsca na skroniach. Rozpadasz się. Zagryzasz wargę. Bierzesz kilka głębokich wdechów i orientujesz się, że Twoje serce bije jak oszalałe, a żołądek ma ochotę zrobić fikołka. Widzisz kilka obcych twarzy. Znów silnie pocierasz skronie. Historie, które zlewają się w jedną, całkowicie niezrozumiałą całość, nie dają Ci spokoju. Widzisz łzy, śmiech i masę zmartwień. Ellen – bo tak ma na imię kobieta w czerwonym płaszczu – martwi się, dopiero co wziętym, kredytem, zastanawia się co zrobić mężowi na kolację i czy tulipany to dobre kwiaty na imieniny teściowej. Josh, 40-letni maszynista postanowił zaadoptować kota, a Mathilda, jest studentką, która właśnie ma ochotę przeżyć najbardziej szaloną imprezę w swoim życiu.

Wdech i wydech. Ja. Ja Ja.

Ja tu jestem. Ja i moje myśli.

Mimo tępego bólu, gdzieś w okolicach skroni, chwytasz się stojącego niedaleko pufa i ostatkami sił wstajesz. Druga ręka automatycznie ląduje na okurzyłam parapecie, a Twój wzrok przeszukuje ulicę. Kobieta w czerwonym płaszczu zwiększyła tempo chodu, Mathilda stara się nie złamać  trzynasto centymetrowych szpilek, a Josh siedzi na ławce głaszcząc rudego sierściucha. Nie wiesz czy buchnąć śmiechem czy płaczem. Nie wiesz czy masz schizofrenię, omamy czy po prostu śnią Ci się koszmary. Z trudnością przełykasz ślinę i przecierasz oczy w nadziei, że kobieta w czerwonym płaszczu, maszynista i studentka znikną tak szybko jak się pojawili. 

Wybiła 23, a Ty przeklinasz życie, zastanawiasz się jakim cudem znasz imiona całkowicie obcych sobie ludzi i skąd wiesz, że sąsiadka mieszkająca piętro niżej po raz setny ogląda ten sam głupi teleturniej w nadziei, że tym razem ktoś wygra wycieczkę na Malediwy. Paranoja.

Czytanie w myślach jest jak czytanie 15 książek na raz.

Można oszaleć.

więcej | powiązania

Wybaczcie tę paskudną kartę, ale znów nie ogarniam blogspota. My z Lilą chętne na wszystkie wątki. Dodatkowo szukam pana, który będzie odporny na jej moc.